Το έναυσμα για έναν ενήλικα να ενταχθεί σε μια ψυχοθεραπευτική διαδικασία, πολλές φορές προκύπτει από την μεγάλη πίεση και την εκδήλωση έντονου άγχους στην καθημερινότητά του. Η ύπαρξη αυτού του έντονου άγχους είναι πολύ συχνά απόρροια των γρήγορων ρυθμών διαβίωσης και των εναλασσόμενων ρόλων που καλείται να πάρει σε καθημερινή βάση. Η συνέπεια όλων αυτών είναι
σιγά-σιγά να χάνει την επαφή με τον κοινωνικό του περίγυρο και να απομονώνεται συναισθηματικά, φτάνοντας σε σημείο να χάνει την επαφή με τον ίδιο του τον ευατό. Αυτή η απόσυρση, λοιπόν, ενδυνάμει μπορεί να προκαλέσει μεγαλύτερα δυσλειτουργικά προβλήματα και να οδηγήσει σε σοβαρότερες διαταραχές. Ο ψυχοθεραπευτής σε αυτές τις καταστάσεις καλείται να διερευνήσει τα αίτια που οδήγησαν το άτομο να βιώσει αυτά τα δυσάρεστα συναισθήματα και να δώσει τον απαιτούμενο χώρο και χρόνο να τα εκφράσει. Η θεραπευτική σχέση που δημιουργείται μεταξύ θεραπευτή και θεραπευόμενου καλλιεργεί ένα αίσθημα ασφάλειας μέσα στο οποίο ο ενήλικας έρχεται
αντιμέτωπος με τα βαθύτερα προβλήματά του.

Στόχος της θεραπευτικής διαδικασίας είναι ο ενήλικας να μπορέσει να καταλήσει τις άμυνές του, να αναγνωρίσει τα συναισθήματά του, να τα εκφράσει και σιγά-σιγά να καταστήσει τον ευατό του ικανό να θρέψει τις βαθύτερες ανάγκες του. Μέσα από όλη αυτήν την διαδικασία καλλιεργείται η ενδυνάμωση της αυτοεικόνας του, έρχεται σε καλύτερη επαφή με τον ευαυτό του και δομείται ένα πιο ισχυρό «εγώ», το οποίο τον βοηθά να δρα πιο λειτουργικά στην καθημερινότητά του.